Het was zo’n avond waarop het werk zich had opgestapeld als een scheve toren van platenhoezen. Nog een hoop muziekgerelateerde rommel te regelen: setlists uitwerken, mails beantwoorden, wat administratie doen en een stapel snaren vervangen die al weken roepen om aandacht. Typisch voor een muzikant die alles zelf moet regelen.
Naast me ligt een stapeltje rekeningen die nog betaald moeten worden. Dit is een truc die ik in de loop der jaren heb geleerd. Leg uw rekeningen goed zichtbaar op de plek waar je meestal je prijsonderhandelingen doet.
Ik wilde me net aan mijn to-dolijst zetten toen er een berichtje op mijn scherm plopte. Patrick.
Een naam die me niks zei, maar goed, je leert mensen op allerlei manieren kennen. Waarschijnlijk iemand die via een handvol Facebookvrienden mijn naam als aanbeveling had gekregen.
Nog voor hij zijn vraag goed en wel had gesteld, stuurde ik de prijs al door. Efficiëntie, noem ik dat. Of gewoon geen zin in tijdverlies.“Als wij de PA en technieker voorzien, kost het optreden €750.” Kort en krachtig.
Meestal is het trouwens goedkoper als wij zelf de PA regelen. Geen gehannes met een zaaltje dat een halfbakken installatie uit de jaren negentig uit de kelder sleurt. En een technieker die de band kent, weet tenminste hoe hij het geluid moet mixen zonder dat het klinkt alsof iemand een wasmachine aan het leegpompen is.
Patrick reageerde snel. Natuurlijk. Zo’n type dat net lang genoeg wacht om te doen alsof hij het serieus overweegt.
“Is er een PA nodig voor een zaaltje van 200 man max? Waar mensen nog met elkaar moeten kunnen praten?”
Ah, de hint dat het allemaal niet zoveel hoeft te kosten. Of toch niet als je het volume niet tot de max hoeft te draaien. Want ja, als mensen nog tegen elkaar willen kunnen praten, dan moet het toch allemaal wat zachter kunnen, toch?
Ik hield het professioneel:“Ja, voor een zaal tot 200 personen is een PA meestal wel nodig. We kunnen het volume afstemmen zodat mensen nog met elkaar kunnen praten.”
Maar Patrick had nog een zet. De klassieke marchandeertruc die hij altijd al eens wilde proberen.“Ik hou u op de hoogte, maar weet dat er nog kapers op de kust zijn. De prijs maakt het verschil.”
Dat moment waarop je denkt: Waarom ben ik hier eigenlijk nog tijd aan het verspillen? Alsof ik moet wedijveren met goedkopere bands om niet van de markt te verdwijnen. Alsof muziek per decibel wordt afgerekend.
“Geen probleem, laat maar weten wat jullie beslissen.”Droog. Kort.
Geen uitnodiging tot verder onderhandelen. Gewoon een wegwijzer naar de uitgang.
Hij snapt het wel. Of niet. Maar dat maakt me niks uit. Er zijn bands die hun ziel verkopen voor een habbekrats, en er zijn bands die weten wat ze waard zijn. En na zesendertig jaar in dit vak weet ik donders goed aan welke kant ik sta.
Ik klik het gesprek weg en leun achterover. Terug naar mijn to-dolijst, waar het werk geduldig op me wacht.
Die Patrick zal wel verder zoeken naar een goedkope band. En als hij iets vindt, wens ik ze veel succes.
Maar waar was ik gebleven? Moest er ergens een steen geworpen worden?
Reactie plaatsen
Reacties