Roger Ambroos als Auteur

Naast muziek heeft het geschreven woord altijd een belangrijke plaats in mijn leven gehad. Verhalen en poëzie bieden me de kans om emoties, herinneringen en ideeën te vangen die niet altijd in een lied passen. Mijn teksten zoeken vaak naar de schoonheid in het alledaagse, de melancholie van vergane momenten, en de kracht van imperfectie.

Als auteur haal ik inspiratie uit mijn eigen ervaringen, observaties en de wereld om me heen. Of het nu gaat om korte verhalen, reflectieve teksten zoals Najaarsbeschouwingen, of poëzie, ik probeer mijn lezers te raken en uit te nodigen om stil te staan bij het leven – met een glimlach, een traan of een moment van herkenning.

Hier ontdek je mijn gepubliceerde werken, mijmeringen en projecten. Neem gerust een kijkje en laat je meevoeren in een andere dimensie, waar woorden een eigen melodie vinden.

Publicaties

Najaarsbeschouwingen voorbij de koffie

Mijmeringen over imperfectie en het leven, gevangen in woorden.

(Verwacht: februari 2025)

Beschouwingen voorbij de koffie

Welkom bij Beschouwingen voorbij de koffie. Hier deel ik mijn reflecties, verhalen en gedachten over het leven, soms met een vleugje humor, soms met een scheutje melancholie. Neem gerust een kop koffie en lees mee.

December 2024

De Klank van de Kerstnacht

21 dec 2024 12:56

Het was een kille decemberavond, en de wind speelde met de sneeuwvlokken alsof het een orkest dirigeerde. Aan de rand van het dorpsplein zat een oude man op een versleten bankje. Hij heette August, en de mensen in het dorp kenden hem vooral als "die oude man die altijd alleen is." Zijn jas was dun, zijn ogen zwaar, maar zijn blik leek iets te zoeken – of misschien te wachten.

Mensen, geen vaderlanden

21 dec 2024 07:46

Terwijl Henkie met volle overgave in zijn kattenbak krabt, glimlach ik. Ik ken maar weinig dieren die zoveel aandacht besteden aan het wegwerken van hun uitwerpselen. Terwijl hij doorgaat, vraag ik me af of de wereld net zoveel zorg zou besteden aan het opruimen van zijn eigen troep. Maar nee, in plaats daarvan vullen we de lucht met lawaai.

De laatste bladzijde

20 dec 2024 10:45

Een ode aan de kleine man

19 dec 2024 07:44

In een wereld waar de middemoot de norm is geworden, waar alles veilig binnen de lijntjes moet blijven en het applaus zelden verder reikt dan voor wie de minste risico’s neemt, ploetert hij koppig voort. De kleine man. Geniaal, maar met te korte beentjes.

De veldslagen van het alledaagse

18 dec 2024 07:39

Ik zit hier. Aan mijn bureau. Een mok dampende “Seizoensthee Winter” naast me, klaar om de uitdagingen van de dag aan te gaan. Mijn tekstverwerker lonkt uitnodigend. Maar ik ben al gesloopt. Niet door levensvragen of wereldproblemen, maar door wat ik net heb doorstaan.

De man aan de toog

17 dec 2024 09:41

De rit naar Pelt was lang geweest. Te lang. Meer wegen dan gesprekken, meer kilometers dan woorden. Bij de laatste groet aan Herman had ik weinig bekenden gezien – twee, hooguit. Het ging snel. Té snel, misschien. Hoe dan ook, de terugrit naar Hasselt duurde vele malen langer, niet in tijd maar in gedachten.

Een vleugje Tinner

16 dec 2024 07:54

Het is een druilige, donkere ochtend. De lucht hangt laag, de regen tikt tegen het raam, en binnen hangt de geur van inmiddels lauwe koffie. Net heb ik mijn oude softballcoach een fijne verjaardag gewenst via sms, een gewoonte die ik steevast in ere houd. Mijn koffie is op, de kat kijkt me aan met dat ongeduld dat alleen katten kunnen hebben. Toch blijf ik zitten. Een moment van uitstel, denk ik bij mezelf. Iedereen kent het.

De kunst van tellen

14 dec 2024 09:32

Tellen werd haar tweede natuur, een oefening in overleven.

De warmte van december

13 dec 2024 11:33

Vandaag werk ik thuis. Het biedt weinig om te observeren, buiten Henkie die met een zelfvoldane blik vadsig aan mijn voeten ligt, alsof hij me eraan wil herinneren dat hij zijn leven prima op orde heeft, terwijl ik zoek naar een wegwijzer in een mistig winterlandschap, waar sneeuwvlokken als gedachten langzaam neerdwarrelen, de zichtbaarheid beperken en de stilte de introspectie versterkt.

De waarde van een onvolmaakt leven

12 dec 2024 08:26

Ik zit in de trein. Het landschap schuift traag voorbij, terwijl mijn gedachten alle kanten opgaan. Al 25 jaar pendel ik voor mijn werk, niet onafgebroken, maar vaak genoeg om te zeggen dat ik de kunst van het mijmeren onderweg heb geperfectioneerd. De trein leent zich daar goed voor: het ritme van de rails, het zachte wiegen van de wagon – het brengt je bijna vanzelf in een andere wereld. Of in een dutje, dat gebeurt steeds vaker.

De zotte morgen

11 dec 2024 07:37

Mijn ochtend begon chaotisch: kattenbak kuisen, vuilniszakken buitenzetten, afwassen – de checklist leek eindeloos. Uiteindelijk stapte ik toch de deur uit voor mijn vaste wandeling naar het station. Die twee kilometer zijn normaal mijn moment van rust, zeker rond 6u45. Het stationsplein ligt dan kalm te wachten op de dag, met alleen een paar vroege pendelaars die haast geluidloos passeren.

De tijdloze ambtenaar

10 dec 2024 05:57

Onderweg naar de koffiemachine – dat oplaadstation van de moderne kantoorslaaf – viel mijn blik op een collega die daar stond als een personificatie van een ander tijdperk. Zijn outfit was zorgvuldig gekozen, maar leek ontsnapt uit een zwart-wit fotoalbum: een debardeur, een donkerbruine das en een hemd in een kleur die even ongrijpbaar was als de koffie die ik probeerde te pakken. Iets tussen gebroken wit en woestijnzand, met een vleugje vergeeld oker – een kleur die je alleen zou vinden in de hoekjes van vergeten kelders.