De waarde van een onvolmaakt leven

Gepubliceerd op 12 december 2024 om 08:26

Ik zit in de trein. Het landschap schuift traag voorbij, terwijl mijn gedachten alle kanten opgaan. Al 25 jaar pendel ik voor mijn werk, niet onafgebroken, maar vaak genoeg om te zeggen dat ik de kunst van het mijmeren onderweg heb geperfectioneerd. De trein leent zich daar goed voor: het ritme van de rails, het zachte wiegen van de wagon – het brengt je bijna vanzelf in een andere wereld. Of in een dutje, dat gebeurt steeds vaker.

Ik kijk naar mijn spiegelbeeld in het glas van de coupé. Mijn slaaphoofd, dat altijd lijkt te protesteren tegen vroege ochtenden, en mijn weinige haar, dat allang heeft besloten z’n eigen koers te varen, staren terug. Het is een komisch gezicht, maar het brengt me ook terug naar vroeger. Naar het schoolplein met Jan en Rob, waar verhalen vanzelf kwamen. We verzonnen als kinderen ooit papegaaien op de maan – absurd en onlogisch, maar goed voor eindeloos veel gelach en verwondering. Die verhalen waren niet zomaar spel; ze openden een wereld waarin alles mogelijk leek. Misschien was het wel die vrijheid om zonder grenzen te denken die mijn creativiteit heeft aangewakkerd.

Misschien is het juist die imperfectie – in mijn verhalen, in mezelf – die mijn creativiteit voedt en me blijft uitdagen. Die onbevangenheid probeer ik nog steeds vast te houden: het besef dat niet alles logisch hoeft te zijn om waardevol te zijn.

Het is nog steeds zo. Het leven zit vol hobbelige sporen en onverwachte vertragingen. Soms stap ik op de verkeerde trein, afgeleid door mijn gedachten of simpelweg door een misverstand. In die momenten glimlach ik om mezelf. Het is een kleine misser, maar het maakt de reis niet minder waardevol.

Juist in die imperfectie schuilt de schoonheid: het falen, het opnieuw proberen, en de toevallige ontmoetingen langs de ijzerweg van het leven.

Dingen waarvan je gaat houden worden vanzelf perfect. Perfect is het niet, en dat hoeft ook niet.

Voor nu brengt deze trein me in ieder geval waar ik moet zijn – en dat is al heel wat.

© 2024 R. Ambroos – Najaarsbeschouwingen

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.