De herfst is voorbijgevlogen. En terwijl ik met een Grote Latte in de hand op de trein naar Brussel stap, mijmer ik over hoe de kleine dingen in het leven vaak de grootste impact hebben. Neem nu een vriendelijk woord, een oprechte glimlach, of iemand die zijn werk met zoveel toewijding doet dat je er stil van wordt.
Kwaliteit en beroepseer zijn woorden die we tegenwoordig niet vaak meer horen, maar je merkt het meteen wanneer iemand ze uitstraalt. Zoals het team van Croustico, dat mijn ochtenden niet alleen redt met goede koffie, maar ook met hun hartelijkheid. Of die keer dat ik in een bescheiden café een dampende verse muntthee kreeg, waar ik gewoon een zakje en een lauwwarm kopje had verwacht. Het zijn die momenten waarop je voelt dat iemand écht moeite doet. Niet omdat het moet, maar omdat ze trots zijn op wat ze doen.
Wat me hierbij altijd opvalt, is hoe zeldzaam dat eigenlijk is. En dat zeg ik zonder oordeel, want ik ben vaak zelf ook niet bepaald een toonbeeld van aandacht. Met mijn hoofd ben ik regelmatig verdwaald, alsof ik een omweg heb genomen door een denkbeeldige IKEA, maar geen idee heb waar de uitgang is. Des te indrukwekkender vind ik het als anderen hun werk doen met een focus en toewijding die bijna tastbaar is.
Die beroepseer zie je niet alleen in winkels of cafés, maar overal waar mensen met liefde voor hun vak werken. Het zijn de details die het verschil maken: een netjes afgewerkt broodje, een warme begroeting, of gewoon dat gevoel dat je niet zomaar een nummer bent. Het herinnert me eraan hoe waardevol die kleine gebaren zijn in een wereld die steeds meer lijkt te draaien om snelheid en efficiëntie.
Dus als ik deze herfst iets heb geleerd, dan is het wel dit: aandacht voor kwaliteit en vriendelijkheid maken het leven mooier. Het zijn de kleine dingen die ons herinneren aan wat écht telt.
Misschien kunnen we daar allemaal wat vaker bij stilstaan—tenminste, als we niet verdwaald zijn in onze eigen IKEA.
© 2024 R. Ambroos – Najaarsbeschouwingen
Reactie plaatsen
Reacties