In een vergeten hoek van de stad, waar de kerstverlichting nauwelijks reikte, dwaalde Clara rond. Haar stem sneed door de koude lucht, een mix van gefluister en geschreeuw, gericht aan niemand, of misschien juist aan iedereen. De blikken van voorbijgangers gleden snel over haar heen, alsof ze niet bestond, maar haar aanwezigheid was niet te negeren.
Plots bewoog de notenkraker. Zijn houten gezicht draaide traag naar haar toe, en met een stem die klonk als een vergeten liedje sprak hij: "Clara, er is een wereld waar je roepen niet verstomt, waar mensen luisteren, en waar jouw schreeuwen melodieën worden."
"Zit niet te zeveren," bromde ze, maar toch bleef ze staan. Zijn ogen glommen in het schijnsel van een kapotte straatlamp. Voor de eerste keer in jaren voelde Clara iets—iets anders dan kou of boosheid.
De notenkraker, nu duidelijk meer dan een stuk decor, stapte naar voren en reikte zijn houten hand naar haar uit. "Laat me je de plek tonen waar kerst niet uit pracht en praal bestaat, maar uit een glas warmte en een hart dat klopt."
Onbewust pakte Clara zijn hand vast. De stad leek te verdwijnen; de koude kasseien smolten weg in een warme gloed. Om hen heen groeiden huizen van licht en muziek, en stemmen die geen pijn deden, maar verhalen vertelden.
Clara keek omhoog, tranen in haar ogen. "Wat is dit?" fluisterde ze.
"Het Koninkrijk van de Pilsprins," zei hij zacht. "Een plek waar je jezelf mag zijn, Clara. Waar je niet hoeft te roepen om gehoord te worden."
Clara’s roepen galmt nog steeds na, ergens in de kieren van de stad. Of ze ooit het Koninkrijk van de Pilsprins heeft bereikt, weet ik niet. Misschien was het maar een droom. Misschien is zij de enige die weet hoe het voelde om even gezien te worden.
En misschien, als je goed luistert in de stilte van een koude nacht, hoor je haar stem. Niet als een schreeuw, maar als een vraag: Wat doe jij met je eigen koninkrijk?
© 2024 R. Ambroos - Najaarsbeschouwingen
Reactie plaatsen
Reacties