Ik zet dit jaar geen kerstboom.
Waarom zou ik?
De Action is toch al prachtig versierd.
Het plan was simpel: even genieten van de glitterballen en nep-sneeuw tussen de gangpaden, daarna naar huis met een rol inpakpapier en wat goedkope chocolaatjes. Maar zoals met alles wat simpel begint, liep het al snel uit de hand.
De eerste keer dat ik erheen ging, viel het me op hoe stil het was. Een soort vredige kerstsfeer, met zachte kerstliedjes die door de luidsprekers klonken en een medewerker die traag een schap met knutselsets herschikte. Ik nam een mandje, liep wat rond en bewonderde de opblaasrendieren. Het voelde bijna meditatief.
Toen kwam de tweede keer. Ik had mijn thermos warme chocomelk meegenomen, voor de sfeer. Terwijl ik op mijn gemak naar de twinkelende lichtjes staarde, hoorde ik een stem achter me.
"Ook aan het genieten?"
Het was mijn buurvrouw, Marleen, een vrouw van begin vijftig die altijd een beetje ruikt naar kattenvoer, ook al heeft ze geen kat.
"Ik dacht, ik kom ook eens kijken," zei ze, terwijl ze een rendierlampje inspecteerde.
Die vrijdag waren we met z’n vieren. Marleen had haar vriendin Anita meegenomen, die prompt een stoel uit het tuinmeubelenschap plukte om ‘even lekker te zitten’. Daarna kwam meneer Dupont, die eigenlijk alleen batterijen nodig had, maar bleef hangen toen hij ons zag zitten.
“Gezellig hier, hè?” zei hij.
We knikten instemmend.
Op zaterdag waren we met tien man. Kinderen renden rond met piepschuim sneeuwballen, iemand had een Bluetooth-speaker meegebracht met foute kersthits, en Anita begon spontaan breiles te geven aan een groepje mensen in gangpad 7.
“Altijd handig, zo’n hobby,” zei ze terwijl ze een halve kerstsok ophield.
De chaos begon echt die zondag. Een fanatieke buurtbewoner, Mario, besloot dat dit dé plek was voor zijn jaarlijkse kerstmarkt. Hij had een kraampje opgezet in de hoek met de hobbyspullen, compleet met goedkope waxinelichtjes en namaakkerststollen.
“Voor een goed doel,” zei hij met een knipoog, maar we wisten allemaal dat dat doel zijn eigen portemonnee was.
Het werd drukker. Een lokale koorclub streek neer bij de kaarsenafdeling, terwijl een groep skateboardende tieners, die nergens iets kochten, door de gangpaden zigzagden. Een hond, die niemand leek te kennen, lag te slapen in een mand met fleece-dekentjes en werd door de kinderen gedoopt tot Rudolf.
De medewerkers van de Action keken aanvankelijk wat verward toe, maar gingen al snel mee in de chaos. De jongen van de kassa – je kent hem wel, altijd dat nonchalante typetje – zette een kerstmuts op en liep rond met een dienblad vol plastic bekertjes cola die hij verkocht als glühwein.
De manager, die duidelijk te moe was om zich druk te maken, zuchtte en mompelde: "Ach, het is maar één keer per jaar Kerstmis."
En daar zat ik, met mijn thermos warme chocomelk, starend naar de twinkelende lichtjes en luisterend naar een vals gezongen Silent Night. Marleen breide, Mario onderhandelde over een nep-kerstkrans, en ergens achterin deed iemand een poging een levende kerststal op te zetten met een baby-pop en een winkelkarretje als kribbe.
Zalig kerstfeest? Voor een euro vijfentwintig zeker. En weet je wat? Het was misschien wel de mooiste kerst die ik ooit heb gehad.
© 2024 R. Ambroos - Najaarsbeschouwingen
Reactie plaatsen
Reacties