“Altijd hetzelfde patroon.” Zei ze. “Je moet het maar leren zeggen wanneer je iets wilt.”
Het was zijn vijftigste verjaardag en hij was alleen. De eerste maal sinds jaren.
Hij staarde naar de berichten op zijn telefoon. Een paar standaard felicitaties, een droge fijne verjaardag x, niets meer. De stilte tussen de woorden voelde zwaarder dan de woorden zelf.
Hij zette een kop koffie, maar vergat te drinken. Hij pakte zijn gitaar, maar sloeg geen akkoord aan. Er was niets specifieks veranderd vandaag. Geen ruzie, geen schreeuwende confrontatie, geen dichtslaande deuren. Alleen het besef dat alles al langer aan het wegglippen was.
Buiten was het koud, de straten voelden leeg, maar hij wist wat hij moest doen. Hij pakte zijn gitaar, trok zijn jas aan en stapte naar buiten. Hij vond een plek, sloeg de koffer open en begon te spelen.
De eerste akkoorden klonken schel in de koude lucht, zijn vingers waren nog stijf, maar het maakte niet uit. De muziek was er, de woorden waren er. Mensen liepen voorbij, sommigen stopten even, anderen niet. Hij speelde niet voor hen. Hij speelde om zichzelf terug te vinden.
Toen hij klaar was, voelde hij zich niet opgelucht, niet geheeld. Maar de leegte had geluid gekregen.
En dat was genoeg voor nu.
Reactie plaatsen
Reacties