Je dacht dat liefde eeuwig was,
maar zelfs de zon slijt aan de tijd.
Mensen lossen op,
maar in dagen,
in weken,
in gesprekken die niet meer komen.
Er was geen ruzie,
geen luide deur die dichtsloeg,
alleen stilte
die zich uitbreidde als een vlek
die je niet zag
tot hij alles had ingenomen.
Soms zie je hun gezicht nog
in de hoeken van je herinnering,
maar het voelt als een oude foto,
iemand die je ooit kende,
iemand die je ooit was.
Misschien is dit hoe rouw werkt
zonder begrafenis,
zonder bloemen,
zonder tranen.
Alleen een naam
die steeds minder betekent.
Reactie plaatsen
Reacties