Sommige overtuigingen worden stiller met de jaren. Niet omdat ze verdwijnen, maar omdat ze plaatsmaken voor iets groters: twijfel, nuance, het besef dat twee waarheden naast elkaar kunnen bestaan. Deze tekst ontstond niet uit woede, niet uit berusting, maar uit iets daartussen.
Als jonge gast wist ik het zeker.
De wereld had daders en slachtoffers.
Ik koos de kant van wie vertrappeld werd.
Palestijnse sjaal, stevige mening.
Niemand vroeg erom, en net daarom droeg ik ze.
Vandaag zie ik een oude vriend – rechts, altijd al –
met zo’n sjaal om z’n nek.
Hij zegt er niets over. Ik ook niet.
We knikken. Dat is genoeg.
Ik hoor mensen roepen over Rusland. Over Oekraïne.
Over wie goed is en wie fout.
Vroeger zou ik mee geroepen hebben.
Vandaag kijk ik liever stil.
Niet uit onverschilligheid.
Integendeel.
Ik voel nog steeds wat ik toen voelde.
Het verschil is: ik weet dat gevoel geen kompas is.
Dat slachtoffers ook daders kunnen worden.
Dat helden soms op schermen scripts lezen.
Misschien is het dat wat men bedoelt met ouder worden:
niet dat je minder voelt,
maar dat je leert zwijgen wanneer iedereen roept.
Je leert dat rechtvaardigheid geen pamflet is.
Dat ze meestal geen helden heeft.
En al zeker geen publiek.
Reactie plaatsen
Reacties