Liefde is een zoektocht, maar misschien niet altijd naar wat we denken te zoeken. Vaak draait het niet alleen om liefde zelf, maar ook om de spanning, de passie en het onvoorspelbare. Vooral in de jongere jaren lonkt het onbekende meer dan het zekere. De man die altijd klaarstaat, voelt vanzelfsprekend aan. De jongen die echt om haar geeft, is als een boek in de kast van een goede vriend—vertrouwd, altijd binnen handbereik. Maar we grijpen eerder naar het avontuur dat glanst in de etalage.
Toch is dit geen verhaal van schuld of verwijt. Iedereen maakt keuzes op basis van wat hen op dat moment het meest aanspreekt. Net zoals sommige vrouwen zich pas later realiseren dat stabiliteit een vorm van liefde is, zijn er ook mannen die te lang passief blijven of hun eigen waarde niet durven tonen. En zo verliezen ze elkaar soms onderweg. Niet uit kwade wil. Niet omdat de liefde niet bestond. Maar omdat het leven zijn eigen tempo kiest.
Op latere leeftijd hoor je weleens: "Waar zijn alle goede mannen gebleven?" Het antwoord is simpel en pijnlijk tegelijk: ze waren er altijd al. Ze zaten naast je op de bank, klaar om er te zijn. Maar in de zoektocht naar iets wat sneller klopte, wat harder brandde, werden ze over het hoofd gezien. Tegelijkertijd geldt ook dat sommige mannen uiteindelijk moe worden van wachten. Ze trekken zich terug, sluiten zich af. Anderen ontdekken pas later dat ze hun eigen pad moeten vormen in plaats van zich onzichtbaar op te stellen.
De ware tragiek zit niet in wie fout of goed zat, maar in hoe timing en verwachtingen elkaar net mislopen. Liefde wacht niet altijd. Soms kijkt ze toe hoe je voorbijloopt, zonder dat je haar herkent. Maar misschien is de echte les niet dat we verkeerde keuzes maken. Misschien is het simpelweg dat we pas achteraf begrijpen waarom we ze maakten. En als dat moment komt, kunnen we misschien bewuster kiezen.
Voor liefde die niet alleen spannend is, maar ook blijft.
Reactie plaatsen
Reacties