Idiocratie is al lang geen doembeeld meer. We zitten er middenin. Politici laten zich leiden door trending hashtags, bedrijven verzinnen regels die niemand begrijpt, en influencers hebben meer invloed dan mensen die echt iets weten. De wereld draait op meningen, niet op feiten.
We scrollen ons door de dag, swipend langs oorlogen en catastrofes, terwijl een dansende clown op TikTok uitlegt waarom alles goed komt. Beslissingen worden niet genomen door de slimsten, maar door wie het luidst roept. En terwijl we kijken, glijdt alles langzaam weg in de waanzin.
Juist ja, alcohol mag ook niet meer. Want in een idiocratie is alles óf verboden, óf verplicht, en meestal allebei tegelijk. Roken op een terras? Verboden. Maar accijnzen op tabak? Verplicht. Dus daar zitten we dan, zonder Westmalle, nippend aan een suikervrije, biologisch afbreekbare, ethisch verantwoorde drank met nul procent plezier.
We kijken toe hoe de wereld ontspoort, terwijl we netjes recyclen en onze CO₂-uitstoot berekenen per ademhaling. Protesteren mag, zolang het niemand stoort. Humor is gevaarlijk, nuance verdacht, en wie te veel nadenkt, krijgt een algoritmische schaduwban op het leven.
Maar wat weet ik ervan. Ik ben maar een eenvoudige man.
Ik zing een lied en kijk naar de mensen.
Hou van wat eten op tafel, de warmte van de stoof en het lijf van de vrouw.
En de ogen van het kind, die zichzelf niet de navel van de wereld waant,
maar gewoon een mens is tussen de mensen.
Die de mensen liefheeft, niet de vaderlanden.
Misschien is er nog hoop. Misschien niet. Maar als we geen Westmalle meer mogen, blijft er nog maar één echte luxe over:
Zelf blijven nadenken.
Reactie plaatsen
Reacties