Het begon met lichte irritatie. Een subtiel ongemak. Maar naarmate de tijd verstreek, groeide mijn frustratie uit tot een diepgewortelde woede.
Elke keer als ik naar het toilet ging, was de WC-rol leeg. Altijd. Alsof er een onzichtbare kracht aan het werk was. Een sadistische huisgenoot die systematisch wachtte tot de rol bijna op was en dan, op slinkse wijze, net niet de moeite nam om hem te vervangen.
Ik besloot het passief-agressief aan te pakken. Een test. Ik zette een nieuwe rol naast de houder. Niets. Een Post-it: Laatste vel? Vervang de rol!—Genegeerd.
Na maanden van stil verzet barstte de bom.
“Nu is het genoeg!” schreeuwde ik in de lege badkamer. “WIE DOET DIT?!”
Stilte.
Ik kuchte. Keek om me heen. Schudde mijn hoofd.
Zuchtte.
Ging zitten en verving de rol.
Opnieuw.
Zoals altijd.
Altijd ik.
Alleen ik.
…
En ergens, diep vanbinnen, begon een vaag, ongemakkelijk vermoeden te groeien.
Reactie plaatsen
Reacties