Koken is nooit zomaar koken. Het is tijd nemen, aandacht geven, iets creëren dat verder gaat dan een bord eten. Het is een ritueel, een moment van stilte in een wereld die altijd doordendert.
Vanavond rolde ik sushi, een handeling die ondertussen vertrouwd voelt. De rijst perfect laten garen, de ingrediënten zorgvuldig snijden, het geduld om alles netjes op te rollen—geen haast, geen afleiding, alleen het ritme van het mes en het zachte geknisper van zeewier. Een glas rode wijn erbij, niet per se de klassieke keuze, maar wel wat er in huis was. Het paste.
Henkie schreeuwde moord en brand voor een stukje zalm. Zoals altijd kreeg hij zijn zin, waarna hij zich in totale tevredenheid opkrulde en de rust terugkeerde. Die stilte, die kleine momenten van voldoening, dat is wat koken voor mij betekent.
Misschien mis ik het meest aan een gezin hebben niet eens de gezelligheid of de routine, maar het koken voor anderen. Weten dat wat je maakt niet alleen wordt gegeten, maar ook gedeeld. Nu kook ik voor mezelf, en dat is oké. Maar ergens, in de handelingen van het snijden, rollen en proeven, zit nog steeds dat kleine stukje zorg voor iets buiten mezelf. En misschien is dat genoeg.
Na de sushi heb ik mezelf een reep Tony’s Chocolonely - karamel, zeezout - verdiend. Een zoete afsluiter voor deze zondagavond, voor een week die lang genoeg geduurd heeft. Straks start ik mijn avondroutine: een documentaire over het universum, iets groots om in te verdwijnen, en dan rust. Morgen begint weer een nieuwe zevendaagse werkweek. Maar dat is voor later.
Nu eerst chocolade.
Reactie plaatsen
Reacties