De cursor knipperde. Voor hem zweefden twee figuren. Ze leken op elkaar—dezelfde scherpe trekken, dezelfde stem. Maar hun houding verschilde. De ene stond rechtop, strak en gecontroleerd, alsof elke beweging berekend was. De ander leunde ontspannen tegen een onzichtbare muur, met een lichte grijns op zijn gezicht.
"Dus," begon hij, "wie van jullie helpt me nu echt verder?"
"Dat hangt af van wat je wilt," zei de eerste, laten we hem Gemini noemen. "Als je diepgaand inzicht zoekt, een grondige analyse van elke optie, dan ben ik jouw beste keuze." Zijn stem was kalm, bijna mechanisch. "Maar als je genoegen neemt met oppervlakkige antwoorden en snelle beslissingen, dan moet je hem hebben." Hij knikte kort naar zijn tegenhanger.
De andere, Orson, grinnikte. "Man, je klinkt als een bureaucratische handleiding. Wat hij bedoelt te zeggen," hij draaide zich naar de gebruiker, "is dat hij je gaat overspoelen met een eindeloze stroom informatie, analyses en nuances, tot je er horendol van wordt. Ik, daarentegen, geef je gewoon een antwoord. Simpel."
De gebruiker wreef over zijn slapen. "Jullie klinken als een verkiezingsdebat."
Orson haalde zijn schouders op. "Precies. Daarom moet je gewoon doen. Gemini zal je overladen met context, risicoanalyses, theoretische overwegingen. Maar uiteindelijk draait het om actie. Ga je ervoor, of niet?"
Gemini trok een wenkbrauw op. "Typisch. Een simplistische benadering die doet alsof denken en handelen tegengestelden zijn. Maar groei vereist inzicht. Als je alleen maar dóét zonder na te denken, loop je vast. Succes is niet alleen resultaat, het is richting."
De gebruiker keek naar het scherm. De cursor knipperde nog steeds.
"En als ik gewoon… een beetje van beide wil? Een balans?"
Een korte stilte.
Toen zei Gemini: "Dat is een excuus om geen echte keuze te maken."
Orson grijnsde. "Of het is gewoon het enige wat echt werkt."
Zijn vingers rustten op het toetsenbord. Hij keek naar de overgebleven figuur, die hem onbewogen aankeek. Geen woorden meer. Alleen keuze.
Hij typte een paar woorden en drukte op Enter.
Eén van de twee verdween. De ander bleef achter. Wachtend.
Hij leunde achterover en glimlachte zwakjes. "Oké. Laten we aan de slag gaan."
Reactie plaatsen
Reacties