Ik weet niet wat er gaande is in de wereld. Ik meen dat. Het is geen onverschilligheid, maar een bewuste keuze om de eindeloze stroom aan informatie en drama buiten mijn leven te houden. Al jaren volg ik het nieuws niet meer. Geen kranten, geen televisiejournaals, geen nieuws-apps. Zelfs sociale media zijn grotendeels uit mijn leven verdwenen. Dat betekent dat ik niet meer word bedolven onder de dagelijkse stortvloed aan schreeuwende koppen, opiniestukken en updates over de nieuwste rampen, schandalen of relletjes.
Gisterenavond zat mijn zoon Lev hier aan tafel tijdens het avondeten. De geur van verse kruiden vulde de keuken, en het tikken van bestek tegen borden gaf een huiselijk ritme aan het moment. Lev leunde achterover in zijn stoel, zijn gezicht vol enthousiasme terwijl hij begon te vertellen over allerlei nieuws rondom grote namen zoals Trump en Elon Musk. Terwijl ik in de keuken stond te roeren in een pan met saus, legde hij verbanden en gebruikte termen die voor hem vanzelfsprekend klonken, maar mij deden denken aan een cryptische puzzel. Ik hoorde hem aan, knikte op de juiste momenten, maar moest uiteindelijk toegeven: "Lev, eerlijk? Ik heb geen idee waar je het over hebt."
Zijn reactie was een mix van verbazing en hilariteit. "Hoe kun je dat niet weten, papa? Dit is overal in het nieuws!"
Precies daarom, jongen.
Meer Rust, Minder Ruis
Het was geen plotseling besluit om de wereld van het nieuws de rug toe te keren. Het was een proces, en het begon voor mij in de jaren van corona. Tijdens de lockdowns, omringd door de angst en onzekerheid die ik bij mensen voelde, begon het te knagen. Elke dag opnieuw werden we overspoeld met nieuwsberichten: cijfers, rampscenario's, meningen, en discussies. De wereld leek in brand te staan, en ik voelde me machteloos.
Ik herinner me een avond waarop ik na het bekijken van het journaal met een zwaar gevoel op de bank zat. De constante stroom aan informatie gaf me het idee dat ik iets moest doen, maar ik wist nooit wat precies. Het voelde alsof die angst me langzaam overnam. Dat was het moment waarop ik besloot dat ik mijn energie liever wilde richten op de dingen waar ik wel invloed op had. Geen headlines meer, geen discussies, geen "je moet dit echt lezen"-berichten.
De keuze om daarmee te stoppen, kwam niet van de ene op de andere dag, maar groeide langzaam. Ik merkte dat ik vaak gestrest en moedeloos werd van alles wat ik las of hoorde. De ene crisis volgde de andere op, en het besef dat ik dat allemaal niet kon veranderen, gaf me uiteindelijk de rust om het los te laten.
In plaats daarvan richt ik me op de dingen die direct binnen mijn eigen wereld liggen. Mijn muziek, mijn verhalen, mijn vrienden en familie. Het leven dat ik zelf kan aanraken, veranderen en beleven. Die keuze heeft me meer rust gebracht dan ik ooit had kunnen verwachten.
De Kracht van Het Kleine
Toegegeven, mijn wereld is kleiner geworden. Ik ben niet op de hoogte van geopolitieke spanningen, technologische revoluties of de laatste TikTok-hypes. Maar wat ik heb gewonnen is een diepere verbinding met de dingen die direct om me heen zijn. De geur van versgebakken brood. De glimlach van een vriend tijdens een tas koffie. Het geluid van mijn gitaar terwijl ik een nieuw nummer schrijf.
Neem bijvoorbeeld gisteren, voor ik thuis was, ben ik in mijn stamcafé gepasseerd, De Vaart Van Maastricht. Het is een plek waar ik altijd welkom ben, waar de tijd lijkt stil te staan en de gesprekken net zo warm zijn als de koffie die wordt geschonken. Het voelt als een tweede thuis, een plek waar kleine momenten groot worden. Ik moest daar nog een poster gaan afgeven aan mijn vriend Johny. Een tijdje geleden had ik een foto van hem gemaakt, waarop hij een klein glaasje bier van de toog neemt. Die foto had ik op Facebook gepost met het bijschrift: "Als een grote vriend genoegen neemt met een klein glaasje, weet je dat de vriendschap groots is."
Ik had de foto in posterformaat laten afdrukken en hem cadeau gedaan. Hij was er wel wat door aangedaan, maar dat hoeft natuurlijk niemand te weten. Daarna ben ik nog een uurtje gebleven. Enkele matchkes tappen biljart gekeken, gespeeld door stamgasten. Daar kan ik dus immens van genieten, wat er zo in een café allemaal gebeurt. Het zijn die kleine momenten, vol warmte en echtheid, die het leven zo bijzonder maken.
Wat Echt Belangrijk Is
De wereld verandert voortdurend, dat is onvermijdelijk. Maar misschien hoeven we niet altijd overal bovenop te zitten. Ik denk aan een ochtend waarop ik om vijf uur opsta en een stukje schrijf, aan een lied werk, of soms gewoon niets doe. Die rust en ruimte geven me tijd voor creatieve zaken, wat mijn leven rijker maakt. Het doet me denken aan Jo Jacobs woorden: "Elke dag iets maar niets is ook goed," die hij post bij een tekening die hij heeft gemaakt. Misschien is het oké om niet alles te weten, om je niet te verliezen in een chaos die je toch niet kunt controleren. Misschien ligt de echte waarde in het kleine, in het tastbare, in de momenten die niet op een scherm te zien zijn.
Dus nee, ik weet niet wat er gaande is in de wereld. Maar ik weet wel wat er gaande is in mijn leven. En voor nu is dat genoeg.
Reactie plaatsen
Reacties