Ik schaak zelden nog online. Niet omdat ik het spel niet graag speel, maar omdat ik de voorkeur geef aan een echt bord, tastbare stukken en een tegenstander die aan dezelfde tafel zit. Alleen blijkt het steeds moeilijker om iemand te vinden die zin heeft in een partij.
Toch kreeg ik vorige week ineens drie online uitdagingen op dezelfde dag. Na maanden zonder een zet gespeeld te hebben, besloot ik ze aan te nemen. Ik voelde mij allesbehalve zeker. Iedere zet was een berekening, iedere beslissing een sprong in het onbekende. Maar gaandeweg vond ik mijn ritme en kreeg ik in alle drie de partijen de kans om mat te geven.
In één partij probeerde ik voor het eerst het Evans Gambiet. Een gewaagde opening die een pion offert voor initiatief en activiteit. Het voelde als een risico, maar het werkte. Uiteindelijk won ik alle drie de partijen.
Het blijft straf hoe schaken zo’n mentale strijd is. Twijfel en berekening, onzekerheid en inzicht, aanval en verdediging. Het moment dat alles op zijn plaats valt, dat je ziet hoe de partij zal eindigen, blijft magisch.
Toch blijf ik erbij: online schaken haalt het niet bij de ervaring van een echt bord. Nu nog iemand vinden die zin heeft in een partij.
Reactie plaatsen
Reacties