Op het bord ligt alles open. Geen bluf, geen leugens, geen kaarten die je verborgen kunt houden. Alle stukken staan er, elke zet is zichtbaar. En toch, terwijl je naar de 64 velden staart, voel je hoe de onzekerheid langzaam aan je knaagt. Niet omdat je tegenstander iets verbergt, maar omdat je brein dat zelf doet.
Je speelt niet alleen tegen een ander. Je speelt tegen jezelf. Tegen je eigen ongeduld, tegen je drang om snel te handelen, tegen de blinde vlekken die je pas ziet wanneer het te laat is. Je verliest niet door de kracht van je tegenstander, maar door je eigen zwaktes. Een paard dat net te vroeg sprong, een pion die je had moeten laten staan, een aanval die je niet zag aankomen omdat je jezelf voor de gek hield.
En toch kom je steeds terug. Omdat je weet dat je beter kan. Omdat je weet dat er ergens een versie van jezelf is die wél de juiste zetten ziet. Die versie van jou schuilt in elke partij, in elke gemiste zet, in elk mat dat je pas achteraf herkent. Als een schaduw die je altijd een stap voor is, een spiegelbeeld dat nét te laat beweegt.
Schaken is niet alleen een spel. Het is een dialoog met jezelf. Wie ben je als je onder druk staat? Hoe ga je om met verlies? Durf je te wachten, te denken, en dan pas te slaan? Durf je jezelf onder ogen te komen?
Elke partij is een gevecht. Niet met de tegenstander, maar met je eigen gedachten. Soms voelt het alsof je vecht tegen een oude versie van jezelf, een hardnekkige tegenstander die weigert te wijken. Maar soms, heel soms, win je.
En als je dat moment bereikt, besef je: schaken is geen strijd op het bord, maar een reis in je hoofd. En elke zet brengt je dichter bij degene die je wilt zijn.
Reactie plaatsen
Reacties