Ik stond tien minuten in de rij. Tien lange minuten, schuifelend, wachtend, in een omgeving die me net iets te steriel voorkwam. Het moest hier zijn. Ik was er vrij zeker van.
Voor me een dame die worstelde met een bankkaart. Achter me een man die hoorbaar zuchtte. Rustig blijven. Mijn beurt naderde. Ik had mijn identiteitskaart al in de hand.
Toen ik eindelijk vooraan stond, keek ik op. Een scherm flikkerde, een gleuf lichtte op. “Voer uw ticket in.”
Ticket?
De man achter me kuchte. De dame voor me wandelde weg met haar betaalbewijs.
Ik stond in de rij voor de parkeerautomaat.
Zonder iets te zeggen draaide ik me om en wandelde weg.
Alsof ik hier gewoon toevallig passeerde.
Alsof dit allemaal de bedoeling was.
Dit is weer zo’n typisch moment waarbij je jezelf even afvraagt of je überhaupt nog geschikt bent voor het leven in de maatschappij.
Reactie plaatsen
Reacties