Vanmorgen belde mijn zoon. Zijn nonkel, de broer van mijn ex, is overleden. Alleen. In een huis in Frankrijk. Het nieuws sloeg in als een schok. Niet alleen vanwege zijn dood, maar vooral door het besef: hij is alleen gestorven.
Hij was een man die zich op de achtergrond hield, liever observeerde dan sprak. Misschien voelde hij zich niet altijd op zijn gemak in grote gezelschappen. We hoorden zelden iets van hem. En nu blijft dat voorgoed zo. Het is een vreemd idee: dat iemand stilletjes verdwijnt, zonder dat iemand het ziet. Zonder dat er iemand is.
Het zette me aan het denken over eenzaamheid. Over hoe mannen steeds vaker de verbinding lijken te verliezen. In een wereld waarin mannelijkheid soms met argwaan wordt bekeken, voelen velen zich niet begrepen. Sterk willen zijn, verantwoordelijkheid nemen, of stil zijn omdat je liever handelt dan praat—het wordt vaak verkeerd geïnterpreteerd of zelfs veroordeeld. Wat blijft er dan over als een man zich niet meer durft te uiten zoals hij is?
Veel mannen zoeken een uitweg. In videogames, alcohol, geweld, of porno—manieren om te ontsnappen aan een wereld waarin ze zich buitengesloten voelen. Maar die vlucht biedt geen oplossingen. Het vult de leegte niet, het verbindt niet. Het maakt de eenzaamheid alleen maar groter.
Misschien zijn we vergeten hoe we elkaar moeten vinden. Misschien zijn we bang om niet begrepen te worden. Want eenzaamheid begint niet met weggaan—het begint met niet durven blijven.
Het is tijd om mannen eraan te herinneren dat dromen oké is. Dat het goed is om te verlangen naar meer dan het alledaagse. Ambitie is geen arrogantie, en streven naar meer is geen gebrek aan dankbaarheid. Het is juist een manier om betekenis te geven aan ons leven, om onze plek in de wereld vorm te geven.
We vergeten te vaak dat mannen ook worstelen met vragen over wie ze willen zijn en wat ze nodig hebben. We moedigen hen aan om sterk te zijn, te zorgen, verantwoordelijkheid te nemen—maar hoe vaak vragen we wat zij écht nodig hebben? Niet alleen in de grote levensvragen, maar ook in de kleine verlangens die hen mens maken.
Ambitie hoeft niet te betekenen dat je koste wat kost vooruit moet rennen. Het is de kunst om trouw te blijven aan jezelf en je omgeving terwijl je je dromen najaagt. Om te durven zeggen: “Dit is waar ik voor wil werken.” Het delen van die dromen maakt je niet zwakker, maar sterker. Het verbindt, omdat je jezelf laat zien zoals je bent.
De oplossing is simpel: handelen. Mannen zijn gemaakt om te doen. Niet om stil te zitten of weg te kijken. Handelen hoeft niet groots of heroïsch te zijn. Het kan iets kleins zijn: een vriend opbellen, iets maken met je handen, zorgen voor een ander. Een gesprek beginnen, al is het maar over niets. Die kleine dingen maken een groot verschil.
Wat als we de controller neerleggen en de wereld weer oppakken? Wat als we stoppen met vluchten en onze plek weer innemen—niet als alleenstaande strijders, maar als broeders die elkaar steunen? Een hand op een schouder. Een deur die openzwaait. Een avond waar gelach en stilte elkaar afwisselen. Een project dat samen afkomt, al is het maar een eenvoudige klus. Misschien is dat genoeg om een man eraan te herinneren: je bent niet alleen. Wij zijn hier, samen.
Misschien is dit hoe we de leegte kunnen vullen. Niet met perfectie of grote gebaren, maar door simpelweg aanwezig te zijn. Door iets te doen, en elkaar vast te houden—zelfs als de rest van de wereld ons lijkt te vergeten. Misschien vinden we zo opnieuw verbinding en betekenis, in een wereld die razendsnel verandert.
Oprechte deelneming aan vrienden en familie van Igor. Moge hij rust vinden.
En mogen wij leren van zijn stilte.
Reactie plaatsen
Reacties