Affligem 28/03, 29/03 en 30/03.
Aalst 29/05, 30/05, 31/05 en 01/06.

De kanarie en de mijn

Gepubliceerd op 3 januari 2025 om 22:59

« Vorige Het laatste stukje Wanneer stilte ons iets leert. Volgende »

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Blogs

Tussen de regels

In Tussen de regels deel ik korte mijmeringen, observaties en gedachten. Geen grootse verhalen of uitgebreide analyses, maar kleine momenten van reflectie. Soms met een vleugje humor, soms met een knipoog naar het leven. Hier vind je wat er gebeurt in de ruimte tussen de woorden – de plek waar stilte en betekenis elkaar ontmoeten.

Februari 2025

Keyboard Warriors

15 feb 2025 08:47

De mens is een bijzonder wezen. Hij bouwt kathedralen, componeert symfonieën en bedenkt technologieën waar zijn voorouders enkel van konden dromen. Maar geef hem een Facebook-account en een toetsenbord, en hij verandert in een volleerde expert op élk denkbaar gebied. Van virologie tot ruimtevaart, van muziekproductie tot literatuur—hij weet het allemaal beter.

Afstand

10 feb 2025 12:49

Je dacht dat liefde eeuwig was,

Altijd hetzelfde patroon

10 feb 2025 12:47

“Altijd hetzelfde patroon.” Zei ze. “Je moet het maar leren zeggen wanneer je iets wilt.”

Adverteren voor dummies: Jij betaalt, niemand kijkt

7 feb 2025 03:33

Ik beheer meerdere zakelijke pagina’s op Facebook en Instagram via Meta, net zoals Google-profielen voor mijn activiteiten. In theorie zou dat moeten helpen om mijn online aanwezigheid te beheren.

De laatste trein

6 feb 2025 12:54

Het station is bijna leeg. De klok boven het perron tikt naar elf uur. De straatlantaarns werpen een gelige schijn op de natte tegels, terwijl een enkele verdwaalde duif schichtig tussen de banken door scharrelt. Ik trek mijn jas wat dichter om me heen. De nacht is fris, en de geur van regen hangt nog in de lucht.

De dansende clown en de zwijgende man

5 feb 2025 07:26

Idiocratie is al lang geen doembeeld meer. We zitten er middenin. Politici laten zich leiden door trending hashtags, bedrijven verzinnen regels die niemand begrijpt, en influencers hebben meer invloed dan mensen die echt iets weten. De wereld draait op meningen, niet op feiten.We scrollen ons door de dag, swipend langs oorlogen en catastrofes, terwijl een dansende clown op TikTok uitlegt waarom alles goed komt. Beslissingen worden niet genomen door de slimsten, maar door wie het luidst roept. En terwijl we kijken, glijdt alles langzaam weg in de waanzin.Juist ja, alcohol mag ook niet meer. Want in een idiocratie is alles óf verboden, óf verplicht, en meestal allebei tegelijk. Roken op een terras? Verboden. Maar accijnzen op tabak? Verplicht. Dus daar zitten we dan, zonder Westmalle, nippend aan een suikervrije, biologisch afbreekbare, ethisch verantwoorde drank met nul procent plezier.We kijken toe hoe de wereld ontspoort, terwijl we netjes recyclen en onze CO₂-uitstoot berekenen per ademhaling. Protesteren mag, zolang het niemand stoort. Humor is gevaarlijk, nuance verdacht, en wie te veel nadenkt, krijgt een algoritmische schaduwban op het leven.Maar wat weet ik ervan. Ik ben maar een eenvoudige man.Ik zing een lied en kijk naar de mensen.Hou van wat eten op tafel, de warmte van de stoof en het lijf van de vrouw.En de ogen van het kind, die zichzelf niet de navel van de wereld waant,maar gewoon een mens is tussen de mensen.Die de mensen liefheeft, niet de vaderlanden.Misschien is er nog hoop. Misschien niet. Maar als we geen Westmalle meer mogen, blijft er nog maar één echte luxe over: Zelf blijven nadenken.

De Onopgeloste Mysterieën van de WC-rol

3 feb 2025 08:47

Het begon met lichte irritatie. Een subtiel ongemak. Maar naarmate de tijd verstreek, groeide mijn frustratie uit tot een diepgewortelde woede.

De kunst van rust en koken

2 feb 2025 18:52

Koken is nooit zomaar koken. Het is tijd nemen, aandacht geven, iets creëren dat verder gaat dan een bord eten. Het is een ritueel, een moment van stilte in een wereld die altijd doordendert.

Januari 2025

De kanarie en de mijn

31 jan 2025 22:59

In de jaren ’60 arriveerden Paco en María in Limburg, samen met hun éénjarige zoon Luis en een koffertje vol dromen. Paco ging ondergronds in de steenkoolmijn werken, María vond haar weg in het huishouden, en Luis... tja, die wist nog van niets. Maar één ding was zeker: een echt huis had een kanarie nodig.

Schaken: Een duel tegen je eigen brein

31 jan 2025 20:40

Op het bord ligt alles open. Geen bluf, geen leugens, geen kaarten die je verborgen kunt houden. Alle stukken staan er, elke zet is zichtbaar. En toch, terwijl je naar de 64 velden staart, voel je hoe de onzekerheid langzaam aan je knaagt. Niet omdat je tegenstander iets verbergt, maar omdat je brein dat zelf doet.

Mijmeringen op een grijze dag

30 jan 2025 19:10

Boeken verkopen is een avontuur. Mijn debuut doet het, naar onbekende schrijversnormen, best aardig. Omdat mijn voorraad begon te slinken, heb ik net een vijftiental exemplaren bijbesteld.

Een onverwachte schaakdag

30 jan 2025 19:08

Ik schaak zelden nog online. Niet omdat ik het spel niet graag speel, maar omdat ik de voorkeur geef aan een echt bord, tastbare stukken en een tegenstander die aan dezelfde tafel zit. Alleen blijkt het steeds moeilijker om iemand te vinden die zin heeft in een partij.

(1 / 3)
1
2
3

Najaarsbeschouwingen

Najaarsbeschouwingen nu beschikbaar in boekvorm!

De teksten die je eerder op mijn blog en sociale media kon lezen, zijn nu gebundeld in een prachtige uitgave: Najaarsbeschouwingen voorbij de koffie. Een verzameling van mijmeringen, observaties en verhalen die passen bij de sfeer van het najaar, met een vleugje humor en melancholie.

Het boek is beschikbaar in zowel elektronische vorm als een luxe hardcover-editie, die ik graag persoonlijk signeer. Bestel jouw exemplaar via Brave New Books of neem contact met me op voor een gesigneerd exemplaar met een persoonlijke boodschap.

Dank je voor je steun en het delen van mijn woorden!

December 2024

De Klank van de Kerstnacht

21 dec 2024 12:56

Het was een kille decemberavond, en de wind speelde met de sneeuwvlokken alsof het een orkest dirigeerde. Aan de rand van het dorpsplein zat een oude man op een versleten bankje. Hij heette August, en de mensen in het dorp kenden hem vooral als "die oude man die altijd alleen is." Zijn jas was dun, zijn ogen zwaar, maar zijn blik leek iets te zoeken – of misschien te wachten.

Mensen, geen vaderlanden

21 dec 2024 07:46

Terwijl Henkie met volle overgave in zijn kattenbak krabt, glimlach ik. Ik ken maar weinig dieren die zoveel aandacht besteden aan het wegwerken van hun uitwerpselen. Terwijl hij doorgaat, vraag ik me af of de wereld net zoveel zorg zou besteden aan het opruimen van zijn eigen troep. Maar nee, in plaats daarvan vullen we de lucht met lawaai.

De laatste bladzijde

20 dec 2024 10:45

Een ode aan de kleine man

19 dec 2024 07:44

In een wereld waar de middemoot de norm is geworden, waar alles veilig binnen de lijntjes moet blijven en het applaus zelden verder reikt dan voor wie de minste risico’s neemt, ploetert hij koppig voort. De kleine man. Geniaal, maar met te korte beentjes.

De veldslagen van het alledaagse

18 dec 2024 07:39

Ik zit hier. Aan mijn bureau. Een mok dampende “Seizoensthee Winter” naast me, klaar om de uitdagingen van de dag aan te gaan. Mijn tekstverwerker lonkt uitnodigend. Maar ik ben al gesloopt. Niet door levensvragen of wereldproblemen, maar door wat ik net heb doorstaan.

De man aan de toog

17 dec 2024 09:41

De rit naar Pelt was lang geweest. Te lang. Meer wegen dan gesprekken, meer kilometers dan woorden. Bij de laatste groet aan Herman had ik weinig bekenden gezien – twee, hooguit. Het ging snel. Té snel, misschien. Hoe dan ook, de terugrit naar Hasselt duurde vele malen langer, niet in tijd maar in gedachten.

Een vleugje Tinner

16 dec 2024 07:54

Het is een druilige, donkere ochtend. De lucht hangt laag, de regen tikt tegen het raam, en binnen hangt de geur van inmiddels lauwe koffie. Net heb ik mijn oude softballcoach een fijne verjaardag gewenst via sms, een gewoonte die ik steevast in ere houd. Mijn koffie is op, de kat kijkt me aan met dat ongeduld dat alleen katten kunnen hebben. Toch blijf ik zitten. Een moment van uitstel, denk ik bij mezelf. Iedereen kent het.

De kunst van tellen

14 dec 2024 09:32

Tellen werd haar tweede natuur, een oefening in overleven.

De warmte van december

13 dec 2024 11:33

Vandaag werk ik thuis. Het biedt weinig om te observeren, buiten Henkie die met een zelfvoldane blik vadsig aan mijn voeten ligt, alsof hij me eraan wil herinneren dat hij zijn leven prima op orde heeft, terwijl ik zoek naar een wegwijzer in een mistig winterlandschap, waar sneeuwvlokken als gedachten langzaam neerdwarrelen, de zichtbaarheid beperken en de stilte de introspectie versterkt.

De waarde van een onvolmaakt leven

12 dec 2024 08:26

Ik zit in de trein. Het landschap schuift traag voorbij, terwijl mijn gedachten alle kanten opgaan. Al 25 jaar pendel ik voor mijn werk, niet onafgebroken, maar vaak genoeg om te zeggen dat ik de kunst van het mijmeren onderweg heb geperfectioneerd. De trein leent zich daar goed voor: het ritme van de rails, het zachte wiegen van de wagon – het brengt je bijna vanzelf in een andere wereld. Of in een dutje, dat gebeurt steeds vaker.

De zotte morgen

11 dec 2024 07:37

Mijn ochtend begon chaotisch: kattenbak kuisen, vuilniszakken buitenzetten, afwassen – de checklist leek eindeloos. Uiteindelijk stapte ik toch de deur uit voor mijn vaste wandeling naar het station. Die twee kilometer zijn normaal mijn moment van rust, zeker rond 6u45. Het stationsplein ligt dan kalm te wachten op de dag, met alleen een paar vroege pendelaars die haast geluidloos passeren.

De tijdloze ambtenaar

10 dec 2024 05:57

Onderweg naar de koffiemachine – dat oplaadstation van de moderne kantoorslaaf – viel mijn blik op een collega die daar stond als een personificatie van een ander tijdperk. Zijn outfit was zorgvuldig gekozen, maar leek ontsnapt uit een zwart-wit fotoalbum: een debardeur, een donkerbruine das en een hemd in een kleur die even ongrijpbaar was als de koffie die ik probeerde te pakken. Iets tussen gebroken wit en woestijnzand, met een vleugje vergeeld oker – een kleur die je alleen zou vinden in de hoekjes van vergeten kelders.