Het begint onschuldig. Gewoon even het bed verschonen. Hoe moeilijk kan het zijn?
Maar dan. Het hoeslaken.
Hoeken verdwijnen, het elastiek trekt zich terug als een laf soldaatje, en alles kronkelt, draait en plooit zich in onmogelijke vormen. Alsof ik een glibberige paling probeer op te vouwen. Ik trek, duw, vloek. De stof geeft geen krimp. Uiteindelijk lig ik zwetend en verslagen op een bed dat eruitziet alsof er een geit in heeft liggen breakdancen.
En dan moet het dekbed nog. Een nieuwe vernedering. Het dekbed kruipt in een hoek, ik sta te schudden en te graaien als een gek in een stoffen tunnel zonder einde. Waarom geen ritsen aan alle kanten? Waarom geen magneten? Waarom überhaupt deze marteling?
Is er een geheime beddengoedfederatie die ons expres wil kwellen? Een sinister genootschap van slapeloze ingenieurs die in het diepste geheim elastieken ontwerpen die net niet meewerken? Misschien worden we allemaal bestudeerd via verborgen camera’s, en is dit onderdeel van een groot sociologisch experiment. Hoe lang voor de mensheid collectief instort onder de druk van onhandelbaar beddengoed?
Ik ben er klaar mee.
Ik trek het dekbed over me heen.
Zo...., technisch gezien is het nu opgemaakt.
Reactie plaatsen
Reacties