Er zijn dingen in het leven die een mens in zijn kleinheid confronteren. Grote mislukkingen, existentiële crises, belastingaangiftes. En dan is er plakband.
Het begint onschuldig: een rolletje transparant verraad, achteloos achtergelaten op tafel. Ik heb een cadeau ingepakt, met zorg en aandacht. Een rood glitterlint sierlijk gestrikt als kers op de taart. Het enige wat rest, is een stukje plakband om de uiteinden te bezegelen.
...denk je dan.
Maar nee. Het plakband heeft andere plannen.
Ik tast de gladde, naadloze cirkel af, op zoek naar een beginnetje, een oneffenheid, een teken van menselijkheid in dit plastieken labyrint. Mijn vingertoppen schrapen vergeefs langs de randen. Ik draai de rol. Linksom. Rechtsom. Mompel ik nu?
En dan, een kleine overwinning: een randje! Ik peuter eraan, verman mezelf, trek voorzichtig en ja, hoor. Het scheurt. Niet netjes recht, nee, maar grillig, ergens halverwege de breedte. Een wanstaltige, nutteloze sliert.
Ik probeer te redden wat er te redden valt. Trek verder. Het scheurt opnieuw, smaller en wreder. Alsof het plakband zelf de controle heeft en ervoor kiest om me te tarten. Mijn handen worden klammig. Mijn ademhaling versnelt. Een mens kan veel verdragen, maar dit? Dit is sabotage.
Uiteindelijk ruk ik een heel stuk los, accepteer het mislukte resultaat en plak het met onverschillige woede op het cadeau. Het lint zit nu schuin. Een kant krult op. De harmonie is verbroken. Ik staar naar mijn creatie en overweeg om het hele ding gewoon in een plastic tas te mikken.
Maar nee. Dit is het nu. Dit ben ik. Dit is mijn strijd, mijn vernedering, mijn nederlaag.
Gelukkig is er wijn op het feestje.
Reactie plaatsen
Reacties