Er zijn twee zekerheden in mijn leven: ik maak muziek, en ooit stuurt iemand me weer die ene afbeelding. Het is geen slechte grap. Maar het is ook geen goede. En toch duikt hij steeds weer op.
Ik lachte de eerste keer. Een luchtig grapje. Ach ja, mensen associëren me nu eenmaal met muziek – en vooral met straatmuziek. Ik ben een busker, en iemand vond dit blijkbaar toepasselijk. Geen probleem.
Tot het de tweede keer gebeurde. En de derde. En de vierde.
Binnen enkele maanden had ik deze afbeelding vaker gezien dan de binnenkant van mijn koelkast. Telkens weer dook hij op in mijn inbox, op mijn tijdlijn, in groepschats. Ooms, vage kennissen, zelfs iemand die ik tien jaar niet had gesproken—alsof deze meme de ultieme manier was om contact te hernieuwen.
"Haha, dit ben jij!" schreven ze er steevast bij, alsof ze een briljante vondst hadden gedaan. Alsof ik niet al lang wist dat ik muziek maakte. Alsof de afbeelding zelf een soort vloek was die telkens herleefde wanneer iemand zich geroepen voelde om mij eraan te herinneren.
Het werd een experiment in menselijk gedrag. Hoe vaak kon ik hetzelfde flauwe grapje ontvangen zonder mijn geduld te verliezen? Wanneer zou er iemand zich eindelijk realiseren dat ze echt niet de eerste waren? Ik stelde voor mezelf een mentale bingo op: zou deze meme nog opduiken bij een verjaardag? Een begrafenis? In een officieel document?
Op een dag ontving ik hem opnieuw. Ik nam een diepe zucht, staarde naar het scherm en dacht: Is dit hoe het voelt om langzaam gek te worden?
Ik overwoog om een automatisch antwoord in te stellen: "Gefeliciteerd! Jij bent de zoveelste persoon die me deze afbeelding stuurt. Je wint... niets." Of misschien moest ik gewoon een tegenaanval inzetten en iedereen die hem stuurde bestoken met een eindeloze stroom muzikantenmemes.
Maar uiteindelijk deed ik wat ik altijd doe: ik glimlachte beleefd, knikte, en wachtte op de volgende keer dat iemand dacht een briljant idee te hebben.
Want ik wist: hij zou terugkomen. Hij komt altijd terug.
Reactie plaatsen
Reacties